Πνευματισμός - Μέντιουμ - Υπνωτισμός

Πνευματισμός

Πνευματισμός ειναι η πίστη οτι υπάρχουν πνεύματα με τα οποία μπορούμε να επικοινωνήσουμε κάτω από ορισμένες συνθήκες. Στις αρχαίες θρησκείες, οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα πνεύματα των νεκρών μπορούν να βλάψουν ή να δοηθήσουν τους ζωντανούς. Αυτός είναι ο αρχαϊκός Πνευμα τισμός, ο οποίος συνδέθηκε με τον λεγόμενο Εσωτερισμό, δηλαδή την πίστη ότι στις θρησκείες υπάρχει μια εσωτερική διάσταση, που είναι αντιληπτή μόνο από κάποιους μυημένους. Σ' αυτή την κρυφή πτυχή των αρχαίων θρησκειών, οφείλεται η ονομασία «Αποκρυφισμός» και «Αποκρυφολογία», η οποία χρησιμοποιείται αντί για τη λέξη «Εσωτερισμός». Ο νεότερος Πνευματισμός και Εσωτερισμόςέχει διαφοροποιηθεί από τις αρχαϊκές του ρίζες. Εμφανίστηκε το 19ο αιώνα στις Η.Π.Α., έθεσε στο περιθώριο στις θεωρίες περί πνευμάτων και θέλησε να ακολουθήσει «επιστημονικότερες» μεθόδους. Για' αυτό δεν ονομάζει πλέον τα σχετικά φαινόμενα «πνευματιστικά» αλλά «ψυχικά» ή «μεταψυχικά», το δε όλο κίνημα του Πνευματισμού το ονομάζει «ψυχοφυσιολογία». Στην Ελλάδα το 1923 ιδρύθηκε η «Εταιρεία Ψυχικών Eρευνών, με σκοπό όλων των σχετικών θεμάτων περι πνευματισμού.

Αν εμείς, οι «κοινοί θνητοί», μπορούμε για κάποιο τυχαίο λόγο να αποκτήσουμε μια στιγμιαία υπεραισθητική ικανότητα ή να έχουμε κάποια συγκλονιστική υπερφυσική εμπειρία, οι πνευματιστές και τα μέντιουμ έχουν τη δύναμη να αλλάξουν την οπτική τους γωνία, έτσι ώστε να περνάνε σ' αυτή την κατάσταση ελεγχόμενα και κατά βούλησιν. Από τη στιγμή όμως που βρίσκονται σ' αυτή την κατάσταση, δεν έχουν πια καμιά παραπέρα δύναμη: Η θέληση αποκοιμιέται.

Δύο μέντιουμ η Αϊλίν Γκάρετ και η Ντόρις Κόλινς, έχουν περιγράψει η πρώτη προφορικά και η δεύτερη σε βιβλία της πώς αισθάνονται και πώς λειτουργούν τα μέντιουμ όταν βρίσκονται σ' αυτή την κατάσταση.

«Γνώριζα από πείρα, αναφέρει η Αϊλίν Γκάρετ ότι η συνειδητή προσπάθεια ήταν το μόνο πράγμα που δεν θα έφερνε αποτελέσματα τα οποία να μπορούν να περιγραφούν ως υπερφυσικά».

Κανείς πλέον σήμερα δεν αμφισβητεί ότι, πράγματι, κάτι συμβαίνει με τα μέντιουμ. Ωστόσο, παραμένει ένα επιστημονικό αίνιγμα, πώς λειτουργούν σ' αυτά τα άτομα αυτές οι ανεξήγητες δυνάμεις που τα κάνουν να «βλέπουν» πέρα απ' την όραση και να εξηγούν πέρα απ' τη λογική. Αλλά, το πιο ανεξήγητο απ' όλα είναι πώς το μυαλό και η μνήμη τους λειτουργούν πέρα από τον τόπο και το χρόνο.

Το 1964 ένας πειραματικός ψυχολόγος που ονομαζόταν Λόρενς Λε Σαν άρχισε να ενδιαφέρεται ολοένα και περισσότερο για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί ο νους να επηρεάσει το σώμα και αποφάσισε να μελετήσει τις ενδείξεις υπεραισθητικής αντίληψης.

«Προσπαθούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατό σοβαροί άνθρωποι όπως ο Γουίλιαμ Τζέιμς, ο Γκάρντνερ Μέρφι και καμιά δεκαριά Νομπελίστες να έχουν παραπλανηθεί και να πιστεύουν τέτοιες ανοησίες».

Η προσεκτική μελέτη όμως τον έκανε να αλλάξει γνώμη:

«Προς μεγάλη μου έκπληξη, καθώς άρχισα να διαβάζω τα επιστημονικά φύλλα και τα σοβαρά βιβλία πάνω στο θέμα, έγινε φανερό ότι το υλικό είχε αξία. Τα πρότυπα της έρευνας ήταν εξαιρετικά υψηλού επιπέδου και οι ενδείξεις είχαν επιστημονική βάση. Η μόνη εναλλακτική εξήγηση των εκατοντάδων προσεκτικά μελετημένων «αυτόματων» συμβάντων που αναφέρονταν και των εκατοντάδων επιστημονικά επιλεγομένων εργαστηριακών πειραμάτων ήταν ότι εξελισσόταν επί περισσότερα από ογδόντα χρόνια η μεγαλύτερη συνωμοσία στην ιστορία».

Ο Λε Σαν είχε ακούσει ότι ένα μέντιουμ που ονομαζόταν Αϊλίν Γκάρετ έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης στους επιστημονικούς κύκλους και αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί της δοκιμάζοντας την αξιοπιστία της.

Εκοψε, λοιπόν, μια μπούκλα μαλλιά από το κεφάλι της δωδεκάχρονης κόρης του Γουέντι, έπεισε τον γείτονα από το διπλανό σπίτι να του δώσει μια τούφα από την ουρά του σκύλου του και έκοψε κι ένα μπουμπούκι από την τριανταφυλλιά που είχε στον κήπο του. Τα τοποθέτησε σε τρία διαφανή πλαστικά κουτιά και άρχισε το πείραμα λέγοντας στο μέντιουμ τι ήταν το καθένα. Μετά, αποσύρθηκε πίσω από μια οθόνη παίρνοντας τα κουτιά, τα οποία η Γκάρετ έπρεπε να αναγνωρίσει, περνώντας το χέρι της μέσα από μία στενή τρύπα. Ο Λε Σαν πήρε ένα κουτί στην τύχη και το τοποθέτησε σε σημείο που να μπορεί εκείνη να το αγγίξει. Το αναγνώρισε αμέσως σωστά ως το κουτί που περιείχε την μπούκλα από τα μαλλιά της κόρης του, προχωρώντας σε απίστευτα ακριβή σχόλια και περιγραφές σχετικά με το κορίτσι.

Το ίδιο εντυπωσιακή ήταν και η περιγραφή της για το σκύλο, που αναγνώρισε ότι ήταν ράτσας «Σίλιχαμ» και ότι είχε σοβαρό πόνο στο πόδι του. 'Οσο για το τριαντάφυλλο, η κ. Γκάρετ σχολίασε ότι το χώμα ήταν πολύ όξινο και αυτό το εμπόδιζε να αναπτυχθεί καλά -κάτι που είχαν πει στον Λε Σαν ειδικοί κηπουροί. Αλλά η πιο εντυπωσιακή συνάντηση του Λε Σαν με την Γκάρετ αφορούσε έναν γιατρό που είχε εξαφανιστεί. Ο άντρας είχε πάει σ' ένα ιατρικό συνέδριο σε μια μακρινή πόλη και δεν ξαναγύρισε στο σπίτι του. Γνωρίζοντας ότι εργαζόταν με την κ. Γκάρετ, η γυναίκα του γιατρού έστειλε στον Λε Σαν ένα κομμάτι 2,5 εκατοστών από το πουκάμισο που φορούσε ο γιατρός την προηγούμενη της εξαφάνισής του. 'Οταν ο Λε Σαν επισκέφθηκε το μέντιουμ, δεν είπε τίποτα σχετικά με τον γιατρό που είχε εξαφανιστεί. Αλλά όταν εκείνη βρισκόταν στην κατάσταση της ύπνωσης, έβαλε το κoμμάτι ύφασμα στα δάκτυλά της και της είπε ότι ο άντρας στον οποίο ανήκε είχε εξαφανιστεί.

Η κ. Γκάρετ απάντησε: «Βρίσκεται στη Λα Τζόλια (Καλιφόρνια). Πήγε εκεί εξαιτίας ενός ψυχικού τραύματος που είχε στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, όταν εξαφανίστηκε ο πατέρας του».

Εκείνο το βράδυ ο Λε Σαν τηλεφώνησε στη σύζυγο -η οποία έμενε χίλια μίλια μακριά -και τη ρώτησε αν είχε συμβεί κάτι στον άντρα της όταν ήταν μεταξύ δεκατριών και δεκαπέντε χρόνων. Tou απάντησε ότι ο πατέρας του συζύγου της, είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του όταν εκείνος ήταν δεκατεσσάρων ετών και ότι επέστρεψε στο σπίτι του μετά από είκοσι πέντε χρόνια. Αργότερα, ο γιατρός εμφανίστηκε και πάλι από μόνος του και επιβεβαίωσε ότι πράγματι βρισκόταν στην Καλιφόρνια.

Μια άλλη εντυπωσιακή ιστορία πνευματισμού, η υπόθεση του αερόπλοιου RI0l, που για τεχνικούς λόγους έπεσε και έγινε ολοκαύτωμα το 1930, παρασύροντας στον θάνατο τους 48 επιβάτες του και το πλήρωμα, δημιούργησε αίσθηση στην τότε κοινή γνώμη. Οι λόγοι της συντριβής και της έκρηξης του αερόπλοιου, παρέμεναν άγνωστοι. Κανένας δεν ήξερε τι είχε συμβεί τις τελευταίες ώρες πάνω στο σκάφος. Μέχρι που στη διαλεύκανση της υπόθεσης, αναμείχθηκε το μέντιουμ Αϊλίν Γκάρετ. Η Γκάρετ υποστήριξε ότι δύο μέρες μετά από την καταστροφή του αερόπλοιου, σε πνευματιστική συγκέντρωση, «μίλησε» με τον νεκρό πιλότο τοv RI0l 'Ιρβιν, ο οποίος της μετέδωσε μηνύματα και πληροφορίες, τόσο τεχνικές όσο και σχετικές με τις τελευταίες στιγμές του αερόπλοιου, που έριχναν φως στις αιτίες της καταστροφής. Η μετάδοση των μηνυμάτων του 'Ιρβιν από την Γκάρετ ήταν πολύ σημαντική για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και επαληθεύει την αξιοπιστία του μέντιουμ.

Στο περιοδικό «Ανεξήγητο» αναφέρονται τα εξής για την πολύκροτη αυτή πνευματιστική αποκάλυψη:

«Ή υπόθεση του Rl0l είναι κλασική στο είδος της για δυο λόγους. Πρώτον , τα μηνύματα που υποτίθεται ότι προήλθαν από τον κυβερνήτη Ίρβιν περιείχαν πληροφορίες για ένα θέμα παγκόσμιου ενδιαφέροντος και, επιπλέον, οι πληροφορίες αυτές είχαν διατυπωθεί σε γλώσσα με τεχνική ορολογία. 'Ολοι ήθελαν να μάθουν τι είχε προκαλέσει την καταστροφή, και πολλοί ήταν σε θέση να έχουν έγκυρη γνώμη. Ακόμα, η απόφαση που βγήκε από την ανάκριση δεν ήταν ιδιαίτερα πειστική -περιέχοντας πολλές εικασίες διατυπωμένες με αρκετές επιφυλάξεις ( αναγκαστικά, αφού δεν υπήρχαν πραγματικές αποδείξεις). Κάποιος που είναι ενήμερος πάνω στα αερόπλοια γενικά, και ειδικότερα στο πρόγραμμα Rl0l, θα μπορούσε να πει ότι εκεί που συγκρούεται η μεταθανάτια διήγηση του Ίρβιν με την επίσημη δικαστική απόφαση είναι ότι η «δική του» άποψη περιβάλλεται από περισσότερη αλήθεια. Αυτό δεν οδηγεί, βέβαια, σε κάποιο συμπέρασμα, θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί σαν μια ισχυρή ένδειξη για την επιβίωση του πνεύματος».

Ο Τζον Φούλερ στο βιβλίο του «Οι αερoπόρoι που δεν πέθαναν» επιβεβαιώνει την αλήθεια των λόγων της Γκάρετ, σημειώνοντας ότι:

«Κανένας από τους παρισταμένους στην πνευματική συγκέντρωση δεν είχε ιδέα από την πολύπλοκη κατασκευή του αερόπλοιου ούτε με τι τρόπο πετούσε, επομένως δεν ήταν δυνατό τα εκπληκτικά ειδικευμένα στοιχεία που δόθηκαν από τον «Ίρβιν» -με μεγάλη ταχύ- τητα και σε μια φρασεολογία άγνωστη σε όλους, όπως και στον ση- μερινό κοινό αναγνώστη -να είχαν αποσπαστεί από το υποσυνεδητο ή το συνειδητό κάποιου απ' αυτούς. Αυτό αποκλείει την απλή τηλεπάθεια».

Πνευματιστικά προμηνύματα της καταστροφής του RI0l, υπήρχαν ωστόσο, όπως αναφέρουν σχετικά δημοσιεύματα, ενώ ακόμα το αεροσκάφος βρισκόταν στο στάδιο της τελειοποίησής του. Συγκεκριμένα, στις 13 Μαρτίου 1928, ένας ήρωας του πολέμου, ο σμηναγός Χίντσλιφ μαζί με την 'Ελεν Μακ Κέι, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του Κράνουελ της Αγγλίας για να πετάξει πάνω από τον Ατλαντικό. Από τότε δεν τους ξαναείδε κανείς.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 31 Μαρτίου, το μέντιουμ Μπεατρίς Ερλ, που γνωριζόταν με την Αϊλίν Γκάρετ, έλαε το εξής πνευματιστικό μήνυμα:

«Χίντσλιφ, πες στη γυναίκα μου ότι θέλω να της μιλήσω».

Η Ερλ έστειλε αυτό το μήνυμα στη χήρα του Χίντσλιφ, η οποία συμφώνησε να επικοινωνήσει, μέσω της Αϊλίν Γκάρετ, με το νεκρό σύζυγό της. Στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις που ακολούθησαν, το πνεύμα του Χίντσλιφ μετέδωσε τα εξής:

«Θέλω να πω κάτι για το νέο αερόπλοιο: το σκάφος δεν θα αντέξει το ζόρισμα».

Και το τελευταίο του μήνυμα έφτασε όταν το RI0l κατευθυνόταν στη Γαλλία. Είπε τα εξής: «'Ερχονται καταιγίδες. Τίποτα εκτός από ένα θαύμα δεν μπορεί να τους σώσει».

Πώς λειτουργούν τα μέντιουμ

Τα μέντιουμ είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, που έχουν μάθει να απελευθερώνουν το «δεύτερο» εαυτό τους και να λειτουργούν χωρίς τις συνηθισμένες αναστολές που έχουμε όλοι μας.

Με αυτό τον «άλλο» εαυτό του, το μέντιουμ -που σημαίνει στα λατινικά «διάμεσο» -γίνεται κανάλι επικοινωνίας μεταξύ ορατού και αόρατου. Το «διάμεσο» είναι αυτό που ορίσκεται στη μέση και διαμέσου αυτού μεταφέρεται κάτι από ένα μέρος σ' ένα άλλο ή από μια κατάσταση σε μια άλλη διαφορετική. Το λεγόμενο «πνευματιστικό διάμεσο» δεν είναι άλλο από το μέντιουμ.

Υπάρχουν τα «παραψυχολογικά διάμεσα», τα οποία αλιεύουν πληροφορίες από το φυσικό κόσμο, μαντεύοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα των συναναθρώπων τους. Υπάρχουν τα «διαλογιστικά διάμεσα», που είναι οι μύστες, οι φωτισμένοι, οι διδάσκαλοι της σοφίας. Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι έχουν κατακτήσει μια ηθική και πνευματική ολοκλήρωση, έχουν τη δυνατότητα να συντονίζονται με τα ανώτερα ψυχικά και πνευματικά πεδία και να μεταφέρουν τη σοφία των ανώτερων κόσμων στο κατώτατο φυσικό πεδίο.

Τα «πνευματιστικά διάμεσα» επιδίδονται στην επικοινωνία με τους νεκρούς και την αλίευση πληροφοριών κυρίως από τον αστρικό κό- σμο. Τα πνευματιστικά ή μεταψυχικά μέντιουμ διακρίνονται από μια δεκτικότητα στις διάφορες επιρροές, έχουν αδύνατο νευρικό σύστημα, αδύνατη θέληση, νευρικότητα και υστερία. Επηρεάζονται όχι μόνο από τις αόρατες υπάρξεις, αλλά και από τον κόσμο που τα περιβάλλει. Στη διάρκεια της επικοινωνίας συγκεντρώνονται επάνω σ' αυτό που πρόκειται να κάνουν και χαλαρώνοντας αναμεταδίδουν οτιδήποτε συλλαμβάνουν από τον αόρατο κόσμο, από την ομήγυρη που τα περιβάλλει ή από το υποσυνείδητό τους.

Ενα από τα πιο γνωστά μέντιουμ, η Ντόρις Κόλινς, γράφει γι' αυτό το θέμα:

«Υπάρχει μία κατηγορία μέντιουμ που ούτε βλέπουν εικόνες ούτε ακούνε φωνές, αλλά μπορούν να λειτουργούν σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, αποδεικνύοντας ότι ο εγκέφαλος δέχεται πρότυπα σκέψης από κάπου που μόνο ένα «ευαίσθητο» άτομο μπορεί να ερμηνεύσει με εναν προσωπικό τρόπο. Πρόκειται γι' αυτούς που είναι ικανοί να απομονώνουν την πληροφόρηση από τον κόσμο που τους περιβάλλει και να ταξιδεύουν με τη σκέψη τους σε άλλα επίπεδα, όπου μπορούν να δουν τι συμβαίνει. Η Ντόρις Κόλινς πιστεύει ότι τα «ευαίσθητα» άτομα λειτουργούν με έναν κοινό παρονομαστή. Αυτοί που ούτε «ακούν» ούτε «βλέπουν», δεν διαφέρουν από αυτούς που' και βλέπουν εικόνες και ακούν φωνές. Απλά, οι πρώτοι δεν γνωρίζουν αρκετά τις δυνατότητες του εγκεφάλου τους. 'Ενα αρχάριο μέντιουμ μπορεί να λάβει συγκεχυμένα μηνύματα, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και σε πεπειραμένο μέντιουμ, αν αυτό ασχοληθεί ουσιαστικά με το θέμα του.

Πώς αναπτύσσεται η ικανότητα των μέντιουμ;

Σ' αυτό το ερώτημα η Ντόρις Κόλινς απαντά:

«Το αν έχει ένα μέντιουμ μεγάλη ή μέτρια ικανότητα πρόβλεψης δεν έχει τόση σημασία, όσο το πώς και για ποιο σκοπό χρησιμοποιεί αυτή την ικανότητα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, για να μην πούμε όλοι, έχουν διαίσθηση ανεπτυγμένη σε έναν άλφα ή βήτα βαθμό. Σε κάποιους από εμάς βρίσκεται σε ενεργό κατάσταση και σε άλλους σε υπολανθάνουσα. Το χάρισμα αυτό είναι σαν ένα σπάνιο φυτό που χρειάζεται νερό για να αναπτυχθεί. Αν το φροντίσεις σωστά, θα αναπτυχθεί. Αν το αγνοήσεις, θα πεθάνει».

Μία έγκυος γυναίκα, που έχει μπει στον όγδοο μήνα και η εγκυμοσύνη της ...ήταν πλέον ολοφάνερη, πήγε σε μια γύφτισσα να της πει τη μοίρα της κι εκείνη της είπε...

«είσαι έγκυος και θα γεννήσεις ένα όμορφο μωρό!»

Φοβερή εξυπνάδα, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.

Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ενώ πολλοί τσιγγάνοι έχουν ικανότητες μέντιουμ, δεν τις χρησιμοποιούν πάντα για πνευματιστικούς λόγους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους επαγγελματίες μέντιουμ. Το αν έχει ένα μέντιουμ μεγάλη ή μέτρια ικανότητα πρόβλεψης, δεν έχει τόση σημασία όσο το πώς και για ποιο σκοπό χρησιμοποιεί αυτή την ικανότητα.

Τα μέντιουμ ενθαρρύνουν τα νεαρά άτομα που έχουν αυτό το χάρισμα, να το αναπτύξουν. Επιμένουν όμως και θεωρούν πολύ σημαντικό να παροτρύνουν αυτά τα άτομα να προβληματίζονται για ποιο σκοπό θέλουν να αναπτύξουν αυτό το χάρισμα και πού θα το χρησιμοποιησουν. Γιατί, ποιος ο λόγος να αναπτυχθεί ένα τόσο σπάνιο χάρισμα -που ουσιαστικά αποτελεί δύναμη -αν δεν χρησιμοποιηθεί για καλό σκοπό;

Μπορεί η γνώση να είναι από μόνη της σημαντική, σημασία έχει, όμως, πώς αυτη χρησιμοποιείται. Η ανθρωπότητα έχει πλουτίσει τις γνώσεις της μέσω της επιστημης. Πώς κάνει χρηση, όμως, αυτης της γνώσης;

Η ατομικη ενέργεια, για παράδειγμα, μπορεί να σώσει, αλλά και να καταστρέψει τον κόσμο. Η επιστημη αν χρησιμοποιηθεί για το καλό της ανθρωπότητας μπορεί να είναι κάτι το καταπληκτικό. Μπορεί, όμως, εύκολα να γίνει κάτι το τερατώδες και να προκαλέσει καταστροφή αν χρησιμοποιηθεί λάθος.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα μέντιουμ. Θα πρέπει να έχουν συναίσθηση αυτού που κάνουν και να χρησιμοποιούν το χάρισμά τους με μέτρο και διακριτικότητα.

«Από τη στιγμή που κάποιος ξέρει τους λόγους για τους οποίους θέλει να αναπτύξει τις υπερφυσικές του ικανότητες, μπορεί να προχωρήσει με διάφορους τρόπους. Αν προσπαθήσει μόνος του, το πιθανότερο είναι η προσπάθειά του να αποβεί άκαρπη.

Οι πνευματιστικοί σύλλογοι και μάλιστα της Εκκλησίας είναι κατάλληλοι χώροι για την ανάπτυξη των υπερφυσικών ικανοτήτων. Επικρατεί μια λάθος αντίληψη στον κόσμο ότι οι υπερφυσικές δυνάμεις και ο πνευματισμός έχουν άμεση σχέση με τη νύχτα και το σκοτάδι.. αναφέρει η Ντόρις Κόλινς, η οποία όμως δεν θεωρεί ως μοναδικό χώρο για την ανάπτυξη του χαρίσματος την εκκλησία.

Οι Βουδιστές, για παράδειγμα, αναπτύσσουν τις υπερφυσικές τους ικανότητες μέσω του διαλογισμού. Οι Γιόγκι με τον αφαιρετικό διαλογισμό και την πνευματικη αυτοσυγκέντρωση έχουν αναπτύξει τις υπερφυσικές τους ικανότητες σε απίστευτα μεγάλο βαθμό.

Οι Εβραίοι, είτε θέλουν είτε δεν θέλουν να αγνοησουν το γεγονός, έχουν αποδείξει τις πολύ μεγάλες υπερφυσικές τους ικανότητες. Αν διαβάσει κανείς την παλαιά διαθήκη θα βρει αναφορές σε άτομα που χρησιμοποιούσαν οι Εβραίοι σε θέσεις -κλειδιά για να προβλέπουν το μέλλον. 'Ισως να μην επρόκειτο ακριβώς για μέντιουμ, ηταν όμως άτομα με ασυνήθιστη διορατικότητα.

Η Ντόρις Κόλινς περιγράφει για τον εαυτό της:

«Με την περιέργεια που με διακρίνει, ήθελα να μάθω πώς λειτουργεί το χάρισμά μου σαν μέντιουμ. Κανείς ποτέ δεν ήταν ικανός να απαντήσει, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν ήξερε πραγματικά. Μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες δεν μπορώ ούτε η ίδια να δώσω μια εξήγηση. Γνωρίζω, όμως, πολύ καλά τα αποτελέσματα του χαρίσματός μου και αυτό είναι το σημαντικότερο. Δεν έχει σημασία πώς λειτουργεί, αλλά τι αποφέρει».

Υπάρχουν πολλά κανάλια επικοινωνίας που μπορεί να ακολουθήσει ένα μέντιουμ, που ωστόσο δεν είναι αντιληπτά σε έναν κοινό άνθρωπο, παρά μόνο όποτε και όταν του τα εξηγήσουν. Είναι σαν να προσπαθεί ένας 'Ελληνας να καταλάβει μια Ρωσική ταινία, χωρίς να γνωρίζει αυτή τη γλώσσα. Θα την καταλάβει μόνο αν μάθει Ρωσικά ή αν υπάρχει κάποιος δίπλα του εκείνη τη στιγμή που να του την εξηγεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, η ποιότητα ερμηνείας του κάθε μέντιουμ ποικίλλει, γιατί το καθένα λειτουργεί με διαφορετικούς τρόπους, άσχετα αν οι τρόποι αυτοί έχουν -όπως είπαμε πιο πάνω -κοινό παρονομαστή.

'Ενα μέντιουμ που έχει καλλιτεχνική φύση, θα εκφραστεί ανάλογα. 'Οπως, για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ασπρόμαυρα όνειρα και άλλοι έγχρωμα, έτσι και ο «καλλιτέχνης» -μέντιουμ, θα ερμηνεύσει τα πράγματα. ..με χρώμα. Και μάλιστα, κατά έναν περίεργο τρόπο, δεν βλέπουν με τα μάτια τους αυτά τα χρώματα, αλλά τα -νιώθουν- ή τα «βλέπουν» στο μυαλό τους. Η γνώση έρχεται, από την αίσθηση..

«'Οσοι έχουν αναπτύξει τη διωρατική τους ικανότητα», επισημαίνει η Κόλινς, «πρέπει πάντα να θυμούνται να τή χρησιμοποιούν με επαγγελματισμό και ευσυνειδησία. Το μέντιουμ κρατά στα χέρια του όχι μόνο το μυαλό του ατόμου με το οποίο αοχολείται, αλλά πολλές φορές και την ίδια του τη ζωή. Εκείνο μπορεί να ξεχάσει όσα θα κάνει και θα πει. Το άτομο όμως που θα συμβουλευθεί μέντιουμ, δεν θα ξεχάσει ποτέ. Ο τρόπος με τον οποίο το μέντιουμ χρησιμοποιεί την ικανότητά του είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη.

Οι Γιατροί, για παράδειγμα, έχουν τους κανόνες τους πάνω στους οποίους βασίζονται και λειτουργούν με τους ασθενείς τους. Τα μέντιουμ έχουν λιγότερο συγκεκριμέrους κανόνες και γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να λειτουργούν με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Αν κάνουν κάποιο λάθος, ας το ομολογήσουν. Είναι προτιμότερο από το να το κρύψουν» . Θα αναρωτιέται κανείς για τα μέντιουμ, από τη στιγμή που προβλέπουν γεγονότα της ζωής άλλων ανθρώπων, αν μπορούν να «δουν» και το δικό τους μέλλον.

Οι περισσότεροι από αυτούς δίνουν δύο απαντήσεις. Κατ' αρχάς, δεν έχουν την ίδια ευχέρεια να δουν το δικό τους μέλλον , όπως το κάνουν για άλλους ανθρώπους. Στα άλλα άτομα, κάθε προσωπικό συναίσθημα του μέντιουμ παραμερίζεται και η εικόνα του μέλλοντοςτου άλλου ατόμου είναι καθαρή. Αντίθετα, για τον εαυτό τους επεμβαίνει συνήθως ο συναισθηματισμός τους, που κάνει την εικόνα πιο θολή. Κατά δεύτερον, τα μέντιουμ ακόμα κι όταν μπoρoύν να προβλέψουν το μέλλον τους, το αποφεύγουν.

Η Ντόρις Κόλινς εξηγεί για το συγκεκριμένο γεγονός:

«Ακόμα κι αν μπορούσα να προβλέψω το μέλλον μου, δεν θα το έκανα. Θα το θεωρούσα κάτι σαν διαστρέβλωση του χαρίσματος που μου έχει δοθεί. Προτιμώ, η προσωπική μου ζωή να κυλήσει όσο πιο φυσιολογικά και κανονικά γίνεται. Δεν θέλω να είμαι κάτι το ξεχωριστό. Δεν θέλω να ξέρω τι μου επιφυλλάσσει το μέλλον .' Αλλωστε, μέρος της χαράς της ζωής, είναι και το απρόβλεπτο. Η ζωή μας θα ήταν πολύ βαρετή και ανιαρή, αν ξέραμε τα πάντα εκ των προτέρων. Κάτω από κανονικές συνθήκες και σε θέματα καθημερινότητας, έχω... τον "διακόπτη κλειστό" και λειτουργώ όπως όλοι μας. Εκτός από κάποιες φορές που είμαι ίσως λίγο περισσότερο ανήσυχη από τους άλλους ανθρώπους, όταν πρόκειται να συμβεί, ή έχει συμβεί κάτι, σε δικό μου άνθρωπο».

Οι υπερφυσικές ιδιότητες των ατόμων αυτών έχουν απίστευτα αποτελέσματα που ακόμη δεν έχουν εξηγηθεί με τους κλασικούς νόμους της φυσικής. Ωστόσο, διάφοροι επιστήμονες προσπάθησαν κατά καιρούς να δώσουν ερμηνείες στα φαινόμενα αυτά, που κατατάσσονται στη λεγόμενη «Παραψυχολογία» και τη Μεταφυσική.

Πολλοί διανοητές διατύπωσαν τη θεωρία ότι ο άνθρωπος κρύβει ουσιαστικά δύο εαυτούς:

Ο ερευνητής, και πρώην δημοσιογράφος, Τόμσον Ρέι Χάντσον, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος έχει «διπλό νου», ο ένας από τους οποίους έχει πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις από τον άλλο. «Ο άνθρωπος», έλεγε, «διαθέτει έναν πρακτικό νου που αντιμετωπίζει τα προβλήματα του έξω κόσμου και ένα είδος "μη πρακτικού" νου που αντιμετωπίζει τα εσωτερικά προολήματα. Αυτά τα δύο τμήματα του μυαλού τα ονόμασε "αντικειμενικό" και "υποκειμενικό" νου. Ο "αντικειμενικός" νους ασχολείται με τον έξω κόσμο μέσω των πέντε αισθήσεων, ενώ ο "υποκειμενικός" χρησιμοποιεί τη λεγόμενη "έκτη αίσθηση", ή τη διαίσθηση. Ο ένας είναι αυτός που φροντίζει για τις ανάγκες της καθημερινότητας. Ο άλλος «βλέπει» πιο μακριά, Επικοινωνώντας με κόσμους και με καταστάσεις που οι γνωστές μας αισθήσεις δεν μπορούν να συλλάβουν.

Ο καθημερινός άνθρωπος του τεχνοκρατικού πολιτισμού μας λειτουργεί με τον «πρακτικό» εαυτό του και έχει ξεχάσει τον «άλλο μισό», που ορίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση.

Σήμερα, η έρευνα σ' αυτό τον τομέα έχει προχωρήσει πολύ και ο πνευματισμός, όπως και όλα τα παραψυχολογικά φαινόμενα, αποκτούν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Τα μέντιουμ, όπως και οι υπνωτιστές, έγιναν αντικείμενο πειραματισμού και μελετών, κεντρίζοντας την περιέργεια επιστημόνων και κοινού. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην Αμερική, το 1854, υπήρχαν 10.000 μέντιουμ και 3 εκ. οπαδοί της μεταφυσικής και της παραψυχολογίας.

Αποτέλεσμα ήταν σιγά σιγά να γίνει ντόρος και να δημιουργηθούν ανά τον κόσμο διάφορα ιδρύματα και οργανώσεις που ασχολούνται με παραψυχολογικά και μεταφυσικά φαινόμενα, όπως η ύπνωση και ο πνευματισμός. Ωστόσο, θα πρέπει να στέκεται κανένας κριτικά απέναντι στις θεωρίες και τις δοξασίες που αναπτύσσουν οι οργανώσεις αυτές, γιατί υπάρχει και η πτυχή της εμπορικής εκμετάλλευσης που παρεισφρέει σ' αυτές.

Πνευματιστικές συγκεντρώσεις

Ο πνευματισμός είναι αναπόσπαστα δεμένος με τη λειτουργία και τις ειδικές ικανότητες των μέντιουμ. Ο υπνωτισμός, μαζί με την υποβολή και την αυτουπνωση, είναι μέθοδοι επικοινωνίας των μέντιουμ, των «διαμέσων» με τον κόσμο του υπερφυσικού.

Ο πνευματισμός εφαρμόζεται συνήθως στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις ή συνεδρίες (τα γνωστά «τραπεζάκια»), ενώ οι πληροφορίες για το τι ακριβώς συμβαίνει σ' αυτές είναι συγκεχυμένες και πολλές φορές ακολουθούνται από διαστρεβλώσεις, μυθοπλασίες ή και μια ιδέα τρόμου. Σύμφωνα με περιγραφές παραψυχολόγων, στις συγκεντρώσεις πνευματιστών συμμετέχουν πάνω από δύο πρόσωπα που συγκεντρώνονται γύρω από ένα μέντιουμ. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας ακολουθείται ένα τελετουργικό -περισυλλογή, μουσική, προσευχές, ψαλμοί κτλπ, - ανάλογα με τις δοξασίες και τις συνήθειες κάθε ομάδας.

Το μέντιουμ μπορεί να είναι εντελώς ξύπνιο, αλλά πολλές φορές πέφτει σε έκσταση που συνήθως, είναι μια κατάσταση αυτοϋπνωσης. Το μέντιουμ αρχίζει τότε να μιλά σ' αυτή την κατάσταση της έκστασης και πιστεύεται ότι η ομιλία αυτή προέρχεται από τον «μέντορα» -τον καθηγητή -του μέντιουμ, που αντιπροσωπεύει ένα «πνεύμα» από τον άλλο κόσμο. Ο «οδηγός» ή μια άλλη «ψυχή» μπορεί επίσης να ενεργεί σαν πρόεδρος της συγκέντρωσης πνευματιστών , οπότε το πνεύμα ονομαζεται «ελεγκτής».

Μετά την ομιλία σε κατάσταση έκστασης, το μέντιουμ παραμένει καθιστό ή περπατά ανάμεσα στα συμμετέχοντα πρόσωπα και περιγράφει οπτικές και ακουστικές εντυπώσεις των ψυχών με τις οποίες έρχεται σε επαψή. Οι εντυπώσεις αυτές, οι εικόνες και τα ακούσματα, λέγεται ότι γίνονται αντιληπτές μέσω της έκτης αίσθησης των μέντιουμ που είναι η διόραση και η διακοή.

'Ενα μέντιουμ, π.χ., κάνει την εξής περιγραφή:

«Μια γριά γυναίκα, μ' ένα κόκκινο μακρύ φόρεμα και άσπρα μαλλιά στέκεται δίπλα στον 'Ερικ. Χαμογελάει γλυκά κι ωραία. Ακούω το όνομα 'Αννα. Στέλνει χαιρετίσματα και λέει ότι είναι καλά».

Ο 'Ερικ, ένας από τους συμμετέχοντες, αναγνωρίζει στην περιγραφή αυτή τη θεία του την Άννα. Πολλές φορές η περιγραφή συνοδεύεται από λεπτομέρειες, όπως το ότι η θεία 'Αννα μέσω του μέντιουμ περιγράφει ένα δώρο που της έκανε κάποτε ο 'Ερικ.

Ακόμη, μέσω του μέντιουμ, μπορεί να προκληθεί μία συζήτηση μεταξύ του 'Ερικ και της, Άννας. Φυσικά θα πρέπει να είματε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι σε τέτοιου είδους μαρτυρίες και περιγραφές, γιατί πολύ συχνά μπορεί να πέσουμε θύματα απάτης. Συχνά η φωνή του μέντιουμ αλλάζει εντελώς και υποτίθεται ότι αυτό μιλάει απευθείας με τη φωνή του πνεύματος.

Παλαιότερα, σε ορισμένες συγκεντρώσεις, το πνεύμα «εμφανιζόταν» μπροστά στο εμβρόντητο κοινό με λευκό άμορφο πρόσωπο. Μάλιστα, πρόσφατα, σε ένα γαλλικό περιοδικό δημοσιεύθηκε και φωτογραφία πνεύματος που είχε «συλληφθεί» από το μέντιουμ μέσα στη γυάλα του..

Ωστόσο, διάφορα μέντιουμ, πιάστηκαν κατά καιρούς για απάτη, όταν αποδείχτηκε ότι χρησιμοποιούσαν «βοηθήματα» στις επαφές τους με τα πνεύματα.

Σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις δίνονται ορισμένες φορές πληροφορίες που ανατρέπουν τα δεδομένα για γεγονότα που έγιναν παλιά.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω παράδειγμα που αναφέρει ο ερευνητής Νιλ Γιάκομπσον:

«Τον θείο μου τον πάτησε ένα φορτηγό αυτοκίνητο το 1928 όταν αυτό ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και τον έσπρωξε στον τοίχο. 'Ηταν αναίσθητος για Τρεις μέρες και νύχτες και κατόπιν πέθανε, όπως νομίζαμε όλοι ότι θα πεθάνει τελικά, από εγκεφαλική διάσειση στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.

Κατά τη διάρκεια μιας πνευματιστικής συγκέντρωσης στην Αγγλία το 1934, ο πατέρας μου "ήρθε σε επαφή" με κάποιον που υποτίθεται ότι ήταν ο νεκρός αδελφός του και ο οποίος του δήλωσε ότι δεν πέθανε από βλάβη του κρανίου, αλλά ότι "προήλθε απο τα οστά". Αυτό το θεώρησαν παράξενο οι συγγενείς του, γιατί όλοι πίστεψαν πως πέθανε από βλάβη του κρανίου. Το είχαν αποδεχτεί αυτό σαν γεγονός, και ποτέ δεν συζήτησαν άλλη αιτία του θανάτου του.

Μου ήρθε στο νου το 1956 ότι θα μπορούσα να εξετάσω αυτό το γεγονός από τ' αρχεία του νοσοκομείου. Μου είπαν ότι έπαθε εγκεφαλική διάσειση στο πίσω μέρος του κεφαλιού του κατά το χρόνο του δυστυχήματος και μετά χειρουργήθηκε.. Αλλά η κατάσταση της αναισθησίας του δεν άλλαξε, και πέθανε τρεις μέρες αργότερα. Κατά τη νεκροψία η αιτία του θανάτου βρέθηκε ότι δεν ήταν το κάταγμα του εγκεφάλου, αλλά εγκεφαλική εμβολή που προκλήθηκε απ'τη θρόμβωση ενός χαμηλού οστού που προκαλεί διακοπή του αίματος στον εγκέφαλο. 'Ετσι, η εξακρίβωση απ' την επικοινωνία του 1934, επήλθε μετά από 22 χρόνια». Το κάλεσμα πνευμάτων , η επικοινωνία με τις ψυχές των νεκρών ήταν λειτουργίες αποδεκτές και συνηθισμένες στους αρχαίους πολιτισμούς.

Ο Γκ. Λ. Πλέιφερ στο βιβλίο του «Το ακαθόριστο όριο» παρέχει πολύτιμα στοιχεία για τον πνευματισμό στην αρχαιότητα. ' Οπως γράφει, υπάρχει μια αφήγηση από τέσσερις διαφορετικούς συγγραφείς πνευματιστικών συγκεντρώσεων, που περιγράφουν ορισμένα αντικείμενα που είναι αναμφίβολα μια πρώτη μορφή της «πινακίδας με γράμματα και σημεία» που χρησιμοποιούσαν κατά τις πνευματιστικές συγκεντρώσεις, κατά το έτος 371 μ.Χ. Ακόμα είχαν έναν τρίποδα φτιαγμένο από ξύλο ελιάς που υποστήριζε ένα στρογγυλό μεταλλικό πιάτο με τα 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου χαραγμένα πάνω στην περιφέρεια. Ο χειριστής κρατούσε ένα δαχτυλίδι που κρεμόταν από μια κλωστή πάνω απ' αυτό το πιάτο με τον τρόπο που οι σημερινοί ραδιαισθητικοί χρησιμοποιούν το εκκρεμές. Μετά από πολλά ξόρκια αυτή η συσκευή άρχιζε να λειτουργεί: Το δαχτυλίδι κουνιόταν από γράμμα σε γράμμα, καθώς συλλάβιζε εξαμετρικούς στίχους σε απάντηση των ερωτήσεων που του έκαναν..

Οι 'Ελληνες και οι Ρωμαίοι ήταν αναμφίβολα πιο δυνατοί στα διανοητικά φαινόμενα παρά στα υλικά. Τις αναφορές για την ψυχοκίνηση, δηλαδή τη μετακίνηση αντικειμένου με δυνάμεις διαφορετικές από τις υλικές δυνάμεις, είναι δύσκολο να τις βρούμε σε αρχαία συγγράμματα, μολονότι υπάρχουν μια δυο τέτοιες περιπτώσεις.

'Ενας εβραίος εξορκιστής που ονομαζόταν Ελεάζαρ, υποτίθεται ότι έβαζε ένα κύπελλο με νερό κοντά στους ασθενείς του για να κλοτσήσει το εξορκισμένο πνεύμα όταν θά έβγαινε από το σώμα, ενώ μία άλλη ιστορία αναφέρει ότι ένα πνεύμα αναποδογύρισε ένα άγαλμα.

Η παράδοση των πνευματιστικών εκδηλώσεων φαίνεται να συνεχίζεται και σήμερα. Ο πιο γνωστός τρόπος πνευματισμού, που είδαμε ότι λειτουργούσε και στην αρχαιότητα, είναι η επίκληση και η επικοινωνία με τα πνεύματα, γύρω από ένα τραπέζι.

Τα «τραπεζάκια» έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στην ιστορία του πνευματισμού. Ωστόσο, οι πνευματιστικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις έχουν διευρυνθεί σήμερα, εξαιτίας του μεγάλου ενδιαφέροντος που έχει δείξει το ευρύ κοινό για τον κόσμο της παραψυχολογίας και μεταφυσικής.

Σήμερα υπάρχουν πάμπολλα ιδρύματα και οργανώσεις που ασχολούνται με την παραψυχολογία σε όλο τον κόσμο, που έχουν ανοίξει τις πύλες τους και διοργανώνουν συνεδριάσεις, επιδείξεις υπνωτισμού, διαλέξεις, ακόμη και σεμινάρια. Μάλιστα στις ΗΠΑ, η παραψυχολογία έχει μπει στο πρόγραμμα των πανεπιστημίων, ενώ πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι η επιστήμη του μέλλοντος.

Ο υπνωτισμός

Η ικανότητα του μέντιουμ να λειτουργεί ως ένα «μέσο επαφής» και επικοινωνίας με τον αόρατο κόσμο, ή η ιδιότητα του υπνωτιστή να προκαλεί στον υπνωτισμένο υπερφυσικές καταστάσεις, έχει εξηγηθεί από διάσημους καθηγητές και ερευνητές όπως ο Ζαν Μαρτέν , ο Σαρκό, ο Κάρπεντερ και αργότερα ο Τόμσον Ρέι Χάντσον.

Στη δεκαετία του 1980, κατά ένα μεγάλο ποσοστό ως αποτέλεσμα των ερευνών του διάσημου καθηγητή Σαρκό, το θέμα της ύπνωσης συγκέντρωσε μεγάλο ενδιαφέρον. Τα πειράματά του έβαλαν τη σφραγίδα τους στη μετέπειτα πορεία της παραψυχολογίας, ενώ έδωσαν το έναυσμα σε άλλους ερευνητές να καταπιαστουν με την ερμηνεια αυτων των φαινομενων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα πειράματα του Σαρκό συμμετείχε και ο Φρόυντ. Ο Σαρκό έκανε μία γυναίκα να ουρλιάζει από τρόμο, πετώντας στα πόδια της ένα γάντι και λέγοντάς της ότι είναι φίδι. 'Εκανε ένα υπνωτισμένο άτομο να μπορεί να διαβάσει με κλειστά μάτια την εφημερίδα! που κρατούσε κάποιος άλλος στην άλλη άκρη του δωματίου. Αλλα υπνωτισμένα άτομα «ταξίδευαν» σε ένα μακρινό μέρος και «επιστρέφοντας», περιέγραφαν με λεπτομέρειες τι συνέβαινε εκεί.

Τόσο ο υπνωτισμός όσο και ο μαγνητισμός απευθύνονται άμεσα στο πνεύμα του ατόμου που πάνω του γίνεται ο πειραματισμός, εντυπωσιάζοντάς το με ρητές και απολυταρχικές διαταγές, εκφραστικές διαβεβαιώσεις, βλέμματα κι ανάλογες χειρονομίες. Ο υπνωτιστής υποβάλλει στο υπνωτιζόμενο άτομο οποιαδήποτε ιδέα. Iδέα που θα προσπαθήσει να υλοποιήσει το άτομο στον απαιτούμενο χρόνο. Το άτομο μπορεί να πειστεί να αναπαραστήσει μια οποιαδήποτε κατάσταση. Και το κάνει.

Παραστατικά αναφέρουν ότι με τον υπνωτισμό μπορεί να επιτευχθεί πλήρης αναισθησία. Ο γιατρός Μπρεντ, αλλά και οι άλλοι γιατροί από την πρώτη εποχή του υπνωτισμού, τον χρησιμοποίησαν για κάθε είδους χειρουργικές επεμβάσεις. Για αφαιρέσεις καρκινικών όγκων , λαπαροτόμίες, ακρωτηριασμούς και τοκετούς.

Ο υπνωτισμός, λέει ο Πολ Ζαγκό, μαθητής του Σαρκό, είναι από μόνος του ακίνδυνος, αλλά σε «άπειρα» χέρια μπορεί να καταστεί επικίνδυνος. Αναφέρει μάλιστα το εξής περιστατικό:

«Στα 1915, το επόμενο πρωί από ένα βράδυ επίδειξης υπνωτισμού, ήρθαν να με βρουν για να ξυπνήσω έναν νεαρό, τον Ραίμόν Γκαγιέν, που έμενε στην οδό Βιάρμ του Παρισιού και που μια γνωστή του τον είχε οδηγήσει σε κατάσταση βαθιάς ύπνωσης χωρίς να το καταλάβει, στην προσπάθειά της να εφαρμόσει πάνω του ένα από τα πειράματα που είχε δει να εκτελεί εκείνο το βράδυ σε ένα από τα άτομα της συντροφιάς της. Το είχε πετύχει... πολύ περισσότερο από όσο το επιθυμούσε: το άτομο που διάλεξε τυχαία για να πειραματιστεί ήταν εξαιρετικά ευαίσθητο και βρέθηκε σε λίγο βαθιά υπνωτισμένο, έτσι που ότι και να έκανε η περιστασιακή πειραματίστρια για να το βγάλει από αυτή την κατάσταση, παρέμενε δίχως αποτέλεσμα. Ο νεαρός έμεινε από το βράδυ ως την άλλη μέρα το πρωί σ' αυτή την κατάσταση. Μου χρειάστηκε μισή ώρα για να τον απαλλάξω.

Τα εξαιρετικά ευαίσθητα άτομα στην επιρροή του υπνωτισμού νιώθουν γενικά δύσκολα όταν βρίσκονται σ' έντονο φωτισμό ή κοντά σε τζάκι όπου καίει δυνατή φωτιά ή στο φως του φεγγαριού ή στο βουητό ενός καταρράκτη ή όταν ορίσκονται σε πολυάριθμη συγκέντρωση».

Κατά τον Πολ Ζαγκό, για να μελετήσει κανείς αυτά τα ψυχικά φαινόμενα, θα πρέπει να ασκηθεί, να περάσει από το λεγόμενο στάδιο της ψυχογυμναστικής. Δηλαδή θα πρέπει:

- Να θέσει την αισθαντικότητα,"την ικανότητα εντυπωσιασμού, τη φαντασία, τις παρορμήσεις και τα ένστικτα κάτω από τον έλεγχο της συνειδητής σκέψης.
- Ν' ασκήσει την προσοχή, την ικανότητα να διακρίνει τη μνήμη και τη βουλητική ενέργεια.
- Να καλλιεργήσει τον εγκεφαλικό του δυναμισμό, με τρόπο ώστε σε ποιότητα και ποσότητα να αναπτύξει τα προτερήματα και τις ιδιότητές του.

Πoλλές φορές ο υπνωτιστής ταυτίζεται βαθιά με τον υπνωτισμένο και κάνει ένα είδος «υποκατάστασης» της προσωπικότητάς του με την άλλη προσωπικότητα.

Ο Πολ Ζαγκό, στο βιβλίο του «Μέθοδος τηλεψυχικής και μεταβίβασης της σκέψης» αναφέρει χαρακτηριστικά ότι:

«Μπορούμε να φανταστούμε πως είμαστε το άτομο, να βρεθούμε στην ίδια ψυχική κατάσταση μαζί του, κι ύστερα να νιώσουμε τις εντυπώσεις, τα συναισθήματα που θα θέλαμε να νιώσει εκείνο, να λάβουμε υπόψη μας τις εμπνεύσεις, τις ιδέες που θα μπορέσουν να οδηγήσουν εκεί που επιθυμούμε».

Αυτοί που εφαρμόζουν υπνωτισμό, δηλαδή αυτοί που έχουν αποκτήσει αρκετή εμπειρία που χρειάζεται για να χρησιμοποιήσουν αυτή την πνευματιστική μέθοδο, ακολουθούν την εξής διαδικασία, όπως αναφέρει ο Ζαγκό:

«Αναπολούν την εξωτερική εικόνα του ατόμου που υπνωτίζουν και πραγματοποιούν πάνω σ' αυτή την εικόνα τούς χειρισμούς που απαιτούνται για να προχωρήσει η ύπνωση. Στη συνέχεια υποβάλλουν στο άτομο που έχει υπνωτιστεί κατ' αυτό τον τρόπο ένα όνειρο μέσα στο οποίο γίνεται αισθητή μια τροποποίηση των ηθικών του διαθέσεων. Ο υπνοτιστής αναπαριστά μέσα του τον υπνωτιζόμενο να σκέπτεται, να μιλά, να ενεργεί κάτω από την επιρροή των σκέψεων που του απευθύνει.

Ο υπνωτιστής ακολουθεί κάποια διαδικασία και κανόνες, προκειμένου να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που, για διάφορους λόγους, δεν τα καταφέρνει. Οι μελετητές του υπνωτισμού, διευκρινίζουν ότι δεν είναι όλα τα άτομα επιδεκτικά υπνωτισμού.

Ο όρος «υπνωτισμός» επινοήθηκε από τον γιατρό Τζέιμς Μπρεντ για να χαρακτηρίσει την κατάσταση τεχνητού ύπνου. Οι υπνωτιστές επηρεάζουν τις αισθήσεις των ατόμων που θέλουν να υπνωτίσουν με τους εξής τρόπους:

- Την όραση, με προοολή έντονου φωτισμού στα μάτια ενός ατόμου που ορίσκεται κοντά στο σκοτάδι, προσήλωση σ' ένα πολύ φωτεινό αντικείμενο που τοποθετείται πάνω από τα μάτια, παρατήρηση μέσα σ' έναν κυκλικό καθρέπτη ενός μη φωτισμένου αντικειμένου, ενός υφάσματος με ρίγες και ασπρόμαυρα χρώματα.

- Την αφή με ξαφνικούς τρόπους: έντονο σφίξιμο στους καρπούς των χεριών , στην κορυφή του κεφαλιού και στο ηλιακό πλέγμα, απαλές και ρυθμικές εντριβές με τους αντίχειρες στους κροτάφους, στο μέτωπο, στις ρίζες των νυχιών , ανάλαφρες επιθέσεις των χεριών στις δύο πλευρές του προσώπου, ελαφριά πίεση των βολβών των ματιών.

- Την ακοή, επανάληψη ενός οποιουδήποτε μονότονου θορύβου, όπως το τικ τακ του ρολογιού κοντά στο αφτί. Οι ερεθισμοί της γεύσης και της όσφρησης δεν χρησιμοποιούνται. Βαριές μυρωδιές, όμως, όπως είναι γνωστό, π.χ. της αμμωνίας, υπνωτίζουν καμιά φορά αμέσως, ενώ άλλα διαπεραστικά αρώματα και έντονες γεύσεις μπορεί να είναι υπνωτιστικοί παράγοντες.

Μεγάλη απήχηση στον επιστημονικό Τύπο στις αρχές του αιώνα είχε η επίδειξη του Πολ Ζαγκό μιας εφαρμογής υπνωτισμού:

«Σε μια από τις επιδείξεις μου, σχετικά με την ψυχική δύναμη, έδωσα εντολή στην κ. Μασόν, να κρατήσει στο καλά κλεισμένο χέρι της ένα αναμμένο κέρινο ομοίωμα. Η κ. Μασόν υπάκουσε στην εντολή μου, πήρε το κερί, το' σφιξε στο χέρι της και το κράτησε ένα τέταρτο της ώρας περίπου και μετά μου το ξανάδωσε.

Πήρα ένα σουγιά κι άρχισα να τρυπώ με τη μύτη του το κερί. Αμέσως η κ. Μασόν ένιωσε ένα ζωηρό πόνο, σαν να είχα τρυπήσει με το σουγιά την ίδια της τη σάρκα.

Κι ακριβώς στο χέρι όπου είχε κρατήσει το κερί ήταν που ένιωσε τον πόνο. Την ώρα που τρυπούσα το κερί είχα απομακρυνθεί από τη γυναίκα περίπου τρία μέτρα. Ξανάκανα πάλι αυτό το πείραμα, όχι πια με κερί, αλλά μ' ένα κομμάτι βουλοκέρι, που η κ. Μασόν κράτησε στο χέρι της για ένα τέταρτο της ώρας. Τότε πήρα το βουλοκέρι και το πλησίασα στη φλόγα ενός κεριού που στο μεταξύ άναψα. Αγγίζοντας τη φλόγα, η άκρη του βουλοκεριού έλιωσε και η κ. Μασόν ένιωσε στο χέρι που το 'χε κρατήσει την αίσθηση ενός δυνατού καψίματος. Το δέρμα της είχε κοκκινίσει και την πονούσε».

Ο γιατρός Σικάρντ στα «Χρονικά ψυχιατρικής» παραθέτει μια ολόκληρη σειρά πειραμάτων, όπου το κέρινο ομοίωμα αντικαθίσταται με φωτογραφία του υπνωτισμένου ατόμου.

Τα συμπεράσματα, όπως τα περιγράφει στο βιβλίο του, κόβουν την ανάσα:

«Κάθε φορά που ο κ. ντε Ροσά άγγιζε τη φωτογραφία, το υπνωτισμένο άτομο ένιωθε την επαφή στο ίδιο ακριβώς σημείο με αυτό στη φωτογραφία.! Ο κ. ντε Ροσά πήρε μια καρφίτσα και τρύπησε δύο φορές τη φωτογραφία στο δεξί χέρι του ατόμου: το άτομο λιποθύμησε κι όταν ξύπνησε, το χέρι του είχε δυο κόκκινα στίγματα. Μπόρεσε μάλιστα να πετύχει μέσω της φωτογραφίας, σχέση ευαισθησίας σε απόσταση 35 μέτρων. Δηλαδή το άτομο βρισκόταν μέχρι 35 μέτρα μακριά και ένιωθε πάνω του τα τσιμπήματα στη φωτογραφία, χωρίς να το ξέρει»..