Πρόσφυγες και μια φιλοσοφικά-αφηγηματική οπτική
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Ιδεολογία & Φιλοσοφία
- Τελευταία Ενημέρωση στις Παρασκευή, 01 Μαρτίου 2019 19:19
- Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα, 02 Οκτωβρίου 2017 19:20
- Γράφτηκε από τον/την Άννα Παπαδοπούλου
Είναι κι αυτή η ομάδα ανθρώπων, όπου τα συναισθήματα του φόβου τους, μεγάλωσαν τόσο ώστε άρχισαν να διαφωνούν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα η ομάδα να διασπαστεί σε μικρότερες ομάδες, οι οποίες πολεμάνε μεταξύ τους. Από τις ομάδες που δημιουργήθηκαν, είναι κι αυτή η ομάδα που κουράστηκε και δεν θέλει να πολεμάει πια, θέλοντας να προστατέψει τα παιδιά της για να ζήσουν, κι ας μην είναι στο σπίτι τους η στη πατρίδα τους. Αυτή η ομάδα είδε την επιλογή, ένιωσε την ελπίδα, κι έτσι διάλεξε να φύγει για να ξεφύγει από τον πόλεμο και να επιβιώσει. Να διδάξει στα παιδιά της, ή να μάθει από αυτά, πως η επιθυμία για ζωή είναι μεγαλύτερη από το καπρίτσιο του πολέμου.
Έτσι ξεκίνησαν το ταξίδι τους για κάπου καλύτερα, αν και οι δυσκολίες συνέχιζαν να εμφανίζονται, διότι ο φόβος τους είχε διάρκεια και συνέχιζε να υλοποιείται και προβάλετε στη πραγματικότητά τους. Διασχίζοντας τα εδάφη μιας γειτονικής χώρας, συνάντησαν εχθρικές ομάδες ανθρώπων. Ο θάνατος καραδοκεί, όμως έμαθαν να μην τον φοβούνται αφού τώρα ξέρουν πως έχουν επιλογή, έχοντας κάνει το πρώτο βήμα σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Κάποιοι συμβόλιζαν πρακτικά τις αμφιβολίες τους, διώχνοντας τους να πάνε πίσω, ενώ κάποιοι συμβόλιζαν τις ελπίδες τους, λέγοντας τους για μέρη με ομάδες ανθρώπων πέρα απ' τη θάλασσα, όπου δεν θα τους διώξουν από τα εδάφη τους. Έτσι εμπιστεύθηκαν την ελπίδα τους, κι όσοι κατάφεραν να φτάσουν στη θάλασσα συνέχισαν μαζί της το ταξίδι για κάτι καλύτερο.
Όμως, κάποιοι από αυτούς, ήταν ήδη απελπισμένοι και δεν τα κατάφεραν. Ήταν εκείνοι που έφυγαν από φόβο κι όχι από ελπίδα, κουβαλώντας μαζί τους τον φόβο, ο οποίος φόβος όταν τον κρατάς μεγαλώνει. Κι έτσι, επέτρεψαν στο θάνατο να τους ανακουφίσει. Αυτοί όμως που συνάντησαν την επιλογή και την ελπίδα, κατάφεραν να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους μέσω της θάλασσας που είχε πολλά να τους διδάξει. Άραγε την άκουσαν; Έμαθαν απ' το παράδειγμά της; Ένα παράδειγμα στο ότι η ίδια είναι ενωμένη, παρόλο που μέσα της τρώγεται και ανακατεύεται.
Και πάτησαν στεριά. Εισήλθαν στα εδάφη μιας άλλης χώρας, της οποίας οι κάτοικοι δεν τους έδιωξαν αλλά τους υποδέχτηκαν. Η χώρα στην οποία κατέφθασαν όμως είναι πολύ διαφορετική απ' τη δική τους, τόσο διαφορετική που ξανά ξυπνούσε τον φόβο μέσα τους. Όχι τον φόβο για το θάνατο των παιδιών τους, αλλά τον φόβο του διαφορετικού απ' ότι πιστεύουν. Τον ίδιο φόβο όμως νιώθουν και πολλοί κάτοικοι αυτού του τόπου.
Έτσι κάπως συναντάμε ο ένας τον άλλο. Νομίζουμε πως ήμαστε πολύ διαφορετικοί, και από πολλές πλευρές ισχύει, αλλά δεν συναντιόμαστε αν δεν μας ενώνει κάτι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο φόβος του διαφορετικού έφερε στο ίδιο τραπέζι διαφορετικές οικογένειες με διαφορετικές αντιλήψεις.
Οι πρόσφυγες θέλουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Ο φόβος όμως πρόλαβε να εξαπλωθεί, με αποτέλεσμα όλες οι γειτονικές χώρες να κλείσουν τα σύνορα τους. Κι η μόνη χώρα που τους δέχτηκε και μοιράστηκε μαζί τους φαγητό, έχει κι αυτή προβλήματα και ενεργούς φόβους. Το συναίσθημα του εγκλωβισμού επανήλθε. Δεν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά διότι κανείς δεν τους θέλει, δεν θέλουν να πάνε πίσω διότι εκεί τους περιμένει θάνατος, και δεν θέλουν να μείνουν εδώ που έφτασαν επειδή πολλοί από αυτούς δεν θέλουν να αλλάξουν, όπως και πολλοί από αυτούς που ζουν σε αυτόν το τόπο. Ο φόβος συνεχίζει να μεγαλώνει, με τις απελπισμένες τους πράξεις να το δηλώνουν.
Οι ρόλοι του θύτη και του θύματος μοιράζονται σε αυτές τις διαφορετικές οικογένειες με αποτέλεσμα να συναντιούνται ξανά και ξανά, χωρίς να γνωρίζουν το γιατί, παίζοντας το ρόλο τους με πάθος και εξαναγκασμό. Διότι, η διάρκεια των συναισθημάτων έχει δύναμη ανεξάρτητη, είναι σαν τον άνεμο που κινεί και παρασέρνει...